Beste allemaal,

Welkom op de blog van werkgroep Caritate. Van 12- tot 29 augustus 20… zijn wij met een groep jongeren naar Moldavië gegaan. Ik wil in deze eerste blog ons even voorstellen, zodat jullie weten wie wij zijn en wat wij in Moldavië gaan doen.
Wij zijn werkgroep Caritate, een werkgroep die uitgaat van stichting Caritate. Deze zomer hopen wij in Moldavië te gaan helpen met het bouwen van de kerk, en het activiteitencentrum in Baraboi. Wij gaan dit doen met 10 jongeren: Gerrald, Michiel, Joachem, Kees, Elian, André, Gerdine, Teunette, Janita en Corrieke. In Baraboi gaan we slapen bij de familie Paraschivoi. Overdag gaan we werken in het kerkgebouw. Deze zomer gaan we proberen de keuken te zetten, en kleine kamertjes in het gebouw te schilderen zodat ze gebruikt kunnen worden. In de weekenden houden we vrije tijd en gaan we allerlei leuke uitjes doen.
Door middel van deze blog, willen we jullie op de hoogte houden van al onze activiteiten tijdens onze werkvakantie. We hopen dat jullie dit met veel plezier lezen.
Tot lezens…

De werkgroep

Maandag 12 augustus was het zover, we waren met ons hoofd in de wolken, figuurlijk, omdat we erg veel zin hadden in onze werkvakantie. Letterlijk, omdat we in het vliegtuig stapten en richting Chisinau vertrokken. Op Schiphol hadden we nog een vertraging van 3 kwartier, maar dat was door de gezelligheid snel voorbij. We waren dan ook zo in Warschau, waar we een korte tussenstop maakten. Om 2 uur in de middag ( in Nederland 1 uur) kwamen we aan in de hitte van het Moldaafse landschap. Het eerste wat ons tegemoet kwam was het speciale luchtje wat in Moldavië hangt. Het is moeilijk te omschrijven wat voor lucht dat is, maar om het te ervaren kan ik je zeker aanraden dit mooie land een keer te bezoeken.

Op het vliegveld in Chisinau stonden Kees en Elian op ons te wachten, want zij waren een paar dagen eerder gearriveerd. Toen begon onze reis pas echt. We hebben de 2 gehuurde auto’s opgehaald en gingen richting Baraboi. Onderweg hebben we nog genoten van een heerlijke maaltijd, wat wel nodig was, want we hadden die dag nog niet veel tijd gehad om te eten. Om 9 uur in de avond kwamen we aan bij familie Paraschivoi, waar we hartelijk werden ontvangen met koffie en heel veel koekjes. Vermoeid van de reis, gingen we met een voldaan gevoel en vol goede moed naar bed.

Dinsdag stond in het teken van oriënteren en boodschappen doen. We gingen met Leanne naar de lokale markt waar van alles werd aangeboden. Aan de ene kant zagen we fruit, koekjes, levensmiddelen maar ook levende eenden en dode varkens. Hier in Moldavië gebruiken ze alles van de dieren die ze slachten. Zo bestaat een feestmaal voor Moldaven bijvoorbeeld uit varkensoren of varkenshuid. Nadat we onze boodschappen voor een week hadden ingeslagen, gingen we naar de kerk om te kijken hoever de bouw gevorderd was. Er was in de tussentijd al veel werk verricht nadat we het vorig jaar hadden achtergelaten. Ook zijn we even naar onze verblijfsplaats van vorig jaar geweest. We hebben de mensen die toen niet mee waren laten zien waar we sliepen.

Woensdag was onze eerste dag op de bouw. We hebben veel gestuct, en de consistorie is al klaar om in de verf te worden gezet. De crèche, en de andere ruimte zijn ook al aardig op weg om geverfd te worden. Tussen de middag gaan we even naar huis om een heerlijke maaltijd te krijgen van moeder Paraschivoi, of ook wel moeder Moldavië genoemd door ons. Zij maakt ook ons avondeten klaar en het is allemaal heerlijk.

Op dit moment wachten we allemaal in spanning op de vrachtwagen, die komt lossen in Baraboi. De vrachtwagen is inmiddels het land binnen. En wordt gecontroleerd door de douane.
Het is veel regelwerk en telefoontje plegen, om alles in orde te krijgen.
Dit was het weer voor deze drie dagen. We hopen dat jullie in Nederland aan ons denken!

Tot lezens!

Donderdag hebben we veel gestuct en geschuurd. ’s Middags kregen we weer een heerlijke maaltijd, en ’s avonds waren we met ons eigen clubje bij elkaar.

Vrijdag 16 augustus, vreugde in Moldavië. Ten eerste omdat we na een halve dag werken weekend hadden, maar nog meer omdat de vrachtwagen eindelijk na heel veel geregel en telefoontjes aankwam in Baraboi. Wij waren op dat moment in Balti, waar we zijn gaan winkelen en waar we ’s avonds in een hotel hebben geslapen. Het hotel was prachtig en erg luxe in tegenstelling tot het gemiddelde van Moldavië. We hadden zelfs een sauna, een stoomcabine en een enorm bad. We gingen op tijd slapen want de volgende morgen moesten we al vroeg weer terug om de vrachtwagen uit te laden.

Op zaterdag hebben we een relaxte dag gehad. Na een heerlijk ontbijt in het hotel zijn we weer vertrokken naar Baraboi. Hier aangekomen zijn we bij de kerk de vrachtwagen gaan lossen. De dominee en wat andere mensen uit de gemeente waren hier bij en de stemming zat er goed in. Na het lossen hebben we een rustige middag gehad, waarin iedereen zijn of haar eigen ding kon doen.

Tot lezens,
De werkgroep

Zondag zijn we naar de kerk geweest, waar we samen geluisterd en gezongen hebben. ’S Middags hebben we een preek geluisterd bij onze verblijfsplaats.

Maandag gingen we weer hard aan de slag. Gerrald, André en Joachem hebben het keuken zetten op zich genomen. Het laatste stucwerk gebeurde in de zondagschool en de crèche zodat we de volgende dag konden gaan schilderen.

Dinsdag en woensdag werd de keuken verder geplaatst. Gerdine en Teunette hebben de zondagschool geschilderd. Michiel, Janita en Corrieke de crèche. We verven met verf op olie-basis, wat erg stinkt. Af en toe moesten we dan ook naar buiten om lucht te happen. Gelukkig is de verf wel goed dekkend.

Woensdagavond zijn we naar Daan (de broer van Marin, ons contactpersoon) geweest in Riscani. Hij heeft daar sinds kort een coffeehouse. Daan en zijn vrouw hebben samen met een Deens echtpaar een sociaal project en hebben een gezinshuis. In het gezinshuis leren ze allerlei praktische dingen als koken, hoe je met geld om moet gaan etc. ze hebben ook een winkeltje met tweedehands kleding. In dit winkeltje werken de meisjes die bij hun in het gezinshuis wonen. Zo verdienen die meisjes geld en hebben een baan. Ze organiseren ook kinderkampen en tienerkampen. Binnenkort komt er ook een huis waarin een begeleid wonen project komt. Het doel van het project is de mensen laten zien dat je ook hulp kan bieden en iets kan veranderen in je eigen land, zonder bij de pakken neer te zitten. Een heel mooi project!

Donderdag en vrijdag hebben we twee normale werkdagen gehad. We hebben de crèche en de zondagschool af gekregen met verven. Ook hebben we kleding uitgezocht met Leanne. Vrijdagmiddag zijn we weer vertrokken naar het hotel voor een nachtje weg. Het was weer fijn om bij te komen van al het harde werken, en we hebben er erg van genoten.
Zaterdag gingen we naar Orheiland, een waterpark in Orhei. Hier konden we in allerlei attracties met water, en er was ook een zwemmeer.

Zondagochtend hadden we een kerkdienst in Baraboi, waar het ging over Daniël en zijn vrienden. ’s Middags hebben we een Nederlandse kerkdienst geluisterd die ook over Daniël ging.
Maandag was onze laatste echte werkdag. De jongens hebben de keuken afgemaakt, en de meiden nog wat spullen uitgezocht die naar Chisinau moesten.
Dinsdagochtend zijn een paar van ons nog de keuken in de kerk gaan inrichten. Na het middageten hebben we wat spullen ingeladen om te gaan uitdelen bij de allerarmsten in het dorp. Als eerst gingen we kennismaken bij een gezin. Ze woonden wat achteraf en we konden er niet helemaal met de auto bijkomen. De moeder van het gezin woonde alleen met haar zoontjes. De vader was aan het werk ergens anders in het land. Na de kennismaking gingen we naar het volgende gezin. Dit was een oma, met haar dochter en kleinzoon. Wegens de verstandelijke beperking van haar dochter moet de oma haar kleinzoon opvoeden. Het was een schrijnende situatie, om te zien hoe het jongetje gehecht was aan zijn oma, alsof het zijn moeder was.
Na het uitdelen zijn we op de koffie geweest bij de dominee en zijn vrouw. En wat gebeurt er als de jongens een oude Lada zien staan?  Je raad het al, daar moesten ze een rondje in rijden. De dominee zelf vond het ook wel een leuk idee, maar waarschuwde ons dat de startmotor het niet meer deed, dus dat we de auto aan moesten duwen. Een paar meter duwen, en de auto deed het. Er moest alleen op gelet worden dat de auto niet in z’n achteruit kon, en dat de rem het ook niet goed deed. Met 6 mensen in de auto en een hoop lol en geschreeuw was het toch een mooi ritje met zo’n oude auto.

Dinsdagavond zijn we nog naar 1 gezin gegaan om wat kleding en speelgoed uit te delen. We hoorden dat de vader van dit gezin al 8 maanden in het buitenland werkt, en dat ze thuis niet veel van hem hoorden. Doordat het gezin weinig geld heeft, werkt de moeder van 7 tot 7, terwijl de dochter van 9 jaar op haar broertjes en zusje moet passen. Wij waren als groep onder de indruk dat er zoveel leed achter veel deuren verscholen gaat.
Woensdag was onze laatste dag in Moldavië. We hebben vroeg afscheid genomen van de familie. Dat ging gepaard met veel knuffels en handen. Om 9 uur begon onze tocht naar Chisinau. Alles ging voorspoedig, tot we in Warschau aankwamen. Het was vreselijk druk op het vliegveld en we moesten heel lang in de rij staan. We hadden maar een uur overstaptijd, en dat bezorgde een aantal van ons best wel stress. Uiteindelijk heeft het personeel van de luchthaven ons naar voren begeleid, en konden we (later dan gepland) met onze laatste vliegreis beginnen.
Moldavië, wat hebben we genoten. Wat een prachtige mensen mochten we ontmoeten en wat mochten we genieten van de schepping. We willen familie Paraschivoi bedanken voor hun gastvrijheid. Voor het opofferen van hun bed en voor het koken van ons eten. Leanne willen we ook bedanken voor het vele vertalen, en voor het zorgen dat we hebben gehad wat nodig was. Ook willen we jullie bedanken, voor het lezen van deze blog en voor het denken aan ons.
Wie weet nog.. tot lezens,
De werkgroep